‘t Stad roept

IMG_1589

Wanneer de kleerkast weer zijn donkere kleuren uitspuugt beginnen mijn pupillen zich reeds te vergroten.

Tien vingertoppen worden gevoeliger, twee oren komen spits te staan, en wanneer de tijd de nacht in kruipt krult één van mijn mondhoeken zich op.
Ik grijns wanneer ik voel hoe mijn lichaam zich voorbereid voor wat komen gaat.
Douchen is verloren moeite.
Ik grabbel mijn goede slechte jeans, een zwarte hoodie, en fuck it, waarom ook geen proper onderbroek, de ander staat immers stijf van…
Nevermind.
In juiste volgorde bedek ik mijn lichaam met de klaargestoomde kledij en keur mezelf in de spiegel.
De omgeving is het slot, de kledij de sleutel.
Ik doe het licht uit en aanschouw hoe ik mezelf zie verdwijnen wanneer ik de donkerste hoek van de badkamer opzoek.
Perfect.
Tijd om de camera op te stouwen en richting centrum te vertrekken.

De stad roept.

Oranje straatlicht glijdt over de passerende auto’s wanneer er in de verte sirenes loeien.
De flikken zijn bezig.
Ik tracht de atmosfeer op te snuiven van mijn koekenstad maar adem teleurstellend uit.
Zaterdag avond, en Antwerpen ligt er half dood bij.
Mijn blik snijdt de omgeving aan en telt slechts een handvol andere zielen, buiten die in mijn eigenste bovenkamer, die als gekleurde geesten de voetpaden bevolken.
Slechts een handvol mensen, ronddwalend naar… waar dan ook.

Waar zijn alle vrouwkes?
Waar zijn de zoet klinkende nachten, met overvolle cafés en lachend volk op straat?
Waar is het joviale platte accent van zowel hoge als lage stemmen, die zich door de lucht voortbewegen?
Ik mis gezelligheid, volks achtergrondgeluid, en Antwerpse warmte.
Tegenwoordig zijn ze zeldzamer dan de verhandelde diamant, en toch dragen ze meer waarde dan de hele hoge raad samen.
Ach ja, de mensen zullen wel weer naar het zoveelste kookprogramma aan het kijken zijn zeker? Of misschien hebben ze schrik om de Scheldestad zijn kronkelende straten te verkennen na zonsondergang? Negen van de tien heb ik er mee te maken. Een onguur karakter dat zich mens-schuwend door de nacht voortbeweegt is iets om schrik van te krijgen, dus sluit u maar op in het thuisfort, en zap maar rustig verder.

Ik schud de gedachte van me af en stap doelbewust verder.
“ ’t Stad is van iedereen”, lees ik op mijn weg.
gnrk.. yeah right. Was dat waar, dan was de gehele stroeve titanenstrijd, “De Wever VS Jansens”, een revue van nodeloze disputen, met een zwart gat op de laatste pagina van het draaiboek.
Misschien was het dat ook, maar whatever, een lethargisch deken erover en ik heb weer een zorg minder.
Wanneer het knarsend geluid van metaal op metaal zich op mijn trommelvliezen brandt ontwaak ik uit mijn verzonken gedachtegang, en begint de adrenaline zich langzaam door mijn aderen voort te bewegen.
Mijn wekelijkse dosis bouwt zich op.

Nog even en ik ben er.

Vanavond is het Stad van mij, ongeacht uw cuisson.

IMG_1566 IMG_1568 IMG_1582 IMG_2003 IMG_2017

 

-Rouille-

Leave a Reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *

This site uses Akismet to reduce spam. Learn how your comment data is processed.

%d bloggers like this: